یک رژیم غذایی در صورتی که بیش از ۵۲ درصد از درآمد یک خانوار هزینه داشته باشد، مقرون به صرفه نخواهد بود. هزینه یک رژیم غذایی سالم کم‌هزینه‌ترین مجموعه غذا برای یک فرد است.
به گزارش تجارت‌نیوز، غذا، سوخت بدن و زبان مشترکی است که فراتر از فرهنگ‌هاست، البته زمانی که مردم توانایی پرداخت آن را داشته باشند.
سازمان جهانی بهداشت به این نتیجه رسیده که همه‌گیری کووید-۱۹ و جنگ در اوکراین، ۱۲۲ میلیون نفر را بین سال‌های ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۲ به ناامنی غذایی سوق دادند. قیمت‌های بالاتر مواد غذایی، همراه با افزایش فقر، منجر به گسترش ناتوانی تهیه غذا، به‌ویژه در مناطق خاصی از کشور‌های جهان شده است.
طبق نظریه تامین غذا زمانی که فرد به طور منظم به غذای سالم و مغذی کافی برای رشد و تکامل طبیعی و زندگی فعال و سالم دسترسی نداشته باشد دچار ناامنی غذایی می‌شود.
وبسایت دنیای ما در داده‌ها از آمار جمع‌آوری‌شده توسط بانک جهانی برای ترسیم سهم جمعیتی، در هر کشوری که داده‌های مربوط به آن‌ها را در اختیار دارد و توانایی پرداخت یک رژیم غذایی سالم را ندارند، استفاده می‌کند.
یک رژیم غذایی سالم - در این مورد، رژیمی که مطابق با دستورالعمل‌های رژیم غذایی جهان باشد - در کشوری که هزینه آن بیش از ۵۲ درصد درآمد سرانه در روز باشد، غیرقابل دسترس تلقی می‌شود.
رنگ قرمز در آفریقا، آسیای جنوبی و آسیای جنوب شرقی نشان‌دهنده مناطقی است که اکثریت جمعیت آن توانایی پرداخت هزینه برای یک رژیم غذایی سالم را ندارند.
رتبه‌بندی کشور‌ها بر اساس درصد‌های خالص در جدول زیر به ما امکان می‌دهد نگاه دقیق‌تری به مسائل هر کشوری داشته باشیم.
در صدر این فهرست، تقریباً ۹۸ درصد از جمعیت ماداگاسکار توانایی پرداخت یک رژیم غذایی سالم را ندارند. این کشور از سال ۲۰۱۹ با خشکسالی طولانی در منطقه جنوبی مواجه است که کشاورزی را تحت تأثیر قرار داده.
مجموعه‌ای از طوفان‌ها در سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ مزارع برنج را تخریب کردند و به زیرساخت‌های حیاتی مانند شبکه‌های جاده‌ای آسیب رساندند و فشار بیشتری بر قیمت مواد غذایی وارد کردند.
در نهایت، افزایش قیمت نفت به دلیل تهاجم روسیه هزینه‌های حمل‌ونقل را افزایش داده است. همه این عوامل باعث شده است که قیمت مواد غذایی طی سه سال نزدیک به ۲۰ درصد افزایش یابد.
در نتیجه، ناامنی غذایی در ماداگاسکار به طور چشمگیری افزایش یافته است - تقریباً یک میلیون نفر در هر سال از سال ۲۰۱۹، که ۲۵۰ هزار نفر از آن‌ها در «وضعیت قحطی» طبقه‌بندی می‌شوند.
ترکیبی از عوامل مشابه بر پنج کشور بعدی با بالاترین سهم جمعیتی که قادر به خرید غذا نیستند تأثیر می‌گذارد؛ بروندی، مالاوی، جمهوری آفریقای مرکزی، نیجریه و لیبریا.
در هائیتی که در رتبه هفتم قرار دارد، وابستگی به واردات مواد غذایی این کشور را در برابر تورم و نوسانات قیمت‌ها آسیب‌پذیر می‌کند که در دو سال گذشته به‌طور قابل‌توجهی بدتر شده است.
از سوی دیگر، به طور قابل پیش‌بینی، پنج کشور برتر با کمترین مشکل تهیه مواد غذایی - قبرس، فنلاند، لوکزامبورگ، اسلوونی و سوئیس- همگی از اروپا هستند و صفر درصد از جمعیت آن‌ها قادر به پرداخت یک رژیم غذایی سالم نیستند.
از نظر جغرافیایی، هشت نفر از هر ۱۰ نفر در جنوب صحرای آفریقا و هفت نفر از هر ۱۰ نفر در جنوب آسیا نمی‌توانند یک رژیم غذایی سالم داشته باشند در مقابل سه نفر از هر ۱۰ نفر در اروپا و یک نفر از هر ۱۰ نفر در آمریکای شمالی دچار این وضع هستند.
با کاهش کیفیت رژیم غذایی، غذا کمی مقرون به صرفه‌تر می‌شود. به عنوان مثال، در اندونزی، نزدیک به ۷۱ درصد از جمعیت قادر به پرداخت یک رژیم غذایی سالم نیستند. با این حال، این میزان برای یک رژیم غذایی با مواد مغذی کافی به ۶۴ درصد و برای یک رژیم غذایی با کالری کافی فقط به سه درصد کاهش می‌یابد.
در حالی که هدف این است که هر فرد توانایی پرداخت یک رژیم غذایی سالم را داشته باشد، ردیابی پیشرفت در رژیم‌های غذایی مفید است تا ببینیم کدام کشور‌ها در مقرون‌به‌صرفه بودن غذا پیشرفت می‌کنند، خواه از درآمد رو به رشد ناشی شود خواه از عرضه بهبود یافته.
